Geschiedenis van het huifbedrijden.
Het begint eigenlijk als een sprookje: ’Er was eens een melkboer in Wageningen...‘
In de zestiger jaren was Johan Roelofsen melkboer in Wageningen. Hij bezorgde melk aan huis en hij deed dat met paard en wagen. Hij had een speciaal plaatsje in zijn hart voor kinderen en voor paarden. Om de huisvrouwen te bewegen niet alleen melk van hem af te nemen, maar ook producten als boter, kaas en eieren e.d. verzon hij een stempelkaart. Bij een volle kaart mochten de kinderen een ritje maken op een van zijn paarden.
De kinderen vonden dat natuurlijk prachtig. Maar hij ontdekte dat gehandicapte kinderen daar nog meer van genoten. Die hadden minder en van dit kleine pleziertje genoten ze daarom heel intensief. Maar er waren ook kinderen die zo ernstig gehandicapt waren, dat zij niet op een paard konden zitten. Die kinderen kon hij dat plezier niet bieden, terwijl hij niets liever wilde dan juist die kinderen dat plezier te geven.
Hij begon te experminteren met een constructie van metaal die op de paardenrug werd vastgezet en waarop een gehandicapte zou kunnen liggen om zo toch te kunnen paardrijden. Dit lukte echter niet. De constructie bleef niet zitten, zakte scheef en het kwam niet zover dat een gehandicapte er inderdaad op zou kunnen liggen.
Toen kwam hij op het idee om twee paarden naast elkaar te laten lopen in een stalen frame op wielen. In het stalen frame werd een kleed gespannen dat de paardenruggen net raakte en op dat kleed zou de gehandicapte kunnen liggen. Dit lukte veel beter en na tal van aanpassingen en verbeteringen is hieruit het tegenwoordige ”huifbed“ ontstaan.
Het plezier van deze ernstig gehandicapte kinderen werd voor hem een passie. Hij besteedde heel veel tijd, energie en geld aan het ontwikkelen van het huifbed en dat ging ten koste van zijn melkzaak. Bovendien werd hij door zijn omgeving uitgelachen en min of meer als een zonderling beschouwd, die daar maar zat te prutsen aan iets wat toch nooit wat zou worden en die zijn melkzaak liet verlopen.
(uit: ” het verhaal van de Manege Zonder Drempels “ van Jos de Groot, 2002)
Uiteindelijk wist hij andere mensen te intersseren voor zijn huifbed. Dankzij sympathie en hulp van zeer velen is 1985 de Manege Zonder Drempels op de huidige plek aan de Bovenbuurtweg in Bennekom ontstaan en gegroeid tot zijn huidige vorm. Eveneens baanbrekend was naast het huifbedrijden de opvatting van Johan Roelofsen dat ook ernstig gehandicapten mensen vakantie moeten zouden kunnen vieren, hetgeen resulteerde in gastenverblijven en gezinsappartementen. Een van de eerste groep die gebruik maakte van de gastenverblijven was een woongroep van de Limburgse instelling St. Joseph (onderdeel van Stichting Daelzicht) in Heel. Deze groep kwam met zeer enthousiaste verhalen terug in Heel, waardoor uiteindelijk velen uit Limburg kennis kwamen maken bij Manege Zonder Drempels. Het contact werd steeds intensiever, dat er uiteindelijk toe leidde, dat in Heel Manege de Huif is gebouwd. Door ervaringen van het elkaar opleiden, besloten de beide maneges te gaan ijveren voor een leergang Huifbedrijden en het professionaliseren van het huifbedrijden. Dit leidde tot de oprichting van de SBH: Stichting Bevordering Huifbedrijden, dat helaas eind 2015 werd opgeheven (zie: Huifbedrijder).
Johan Roelofsen is maandag 29 mei 2011 overleden in zijn woonplaats Wageningen. tot op het laatst bleef Roelofsen met hart en ziel verbonden aan het huifbedrijden. Ondanks zijn slechte gezondheid bleef hij ijveren voor verbreiding, professionalisering, erkenning en deskundigheidsbevordering in de SBH.
